اصلی ترین وظیفه ی یک هدفون تبدیل سیگنال الکتریکی به صدا می باشد که میزان با واحد دسی بل سنجیده می شود و حساسیت نامیده می شود که میزان صدایی است که با توان ورودی 1 میلی وات تولید می شود.

این تفکر که حساسیت حداکثر حجم صدای هدفون را نشان می دهد و با بالا رفتن این عدد سطح صدای هدفون نیز افزایش می یابد کاملا اشتباه است. بر خلاف این نظر حساسیت تنها نشان دهنده ی راندمان هدفون می باشد بدین معنی که این هدفون با گرفتن 1 وات (یا 1 میلی وات) توان چه مقدار صدا می تواند تولید کند. به طور مثال هدفون هایی با 95 تا 102 دسی بل حساسیت تنها 4 تا 10درصد از توان ورودی را تبدیل به صدا می کنند و مابقی آن تلف می شود !!

برای روشن تر شدن این موضوع دو هدفون را در نظر بگیرید که هدفون اول نسبت به هدفون دوم سه دسی بل حساسیت پایین تری دارد. این یعنی با توان ورودی یکسان هدفون اول صدایی سه دسی بل ضعیف تر از صدای هدفون دوم دارد. در مقابل اگر بخواهیم هدفون ضعیف تر صدایی برابر با هدفون قوی تر ارائه دهد ، برای همان تنها سه دسی بل کمتر باید توانی دو برابر را به آن وارد کنیم.

ویژگی حساسیت بالا این است که هدفون پاسخگویی بهتری به طیف گسترده ای از توان از خود نشان می دهد و نیازی به دریافت حداکثر توان برای رسیدن به عملکرد مناسب ندارد اما در مقابل برای هدفون های با حساسیت پایین می بایست برای رسیدن به صدایی مناسب همواره توان بالایی ارائه کنیم. هرچند حساسیت پایین مزایایی نیز دارد که از جمله ی آن می توان به آسیب پذیری کمتر اشاره کرد.

در نهایت باید بگوییم این ادعا که کدام یک از مشخصات فنی از بالاترین درجه اهمیت برخوردار است ، ادعای اشتباهی است چرا که به طور مثال حساسیت ، حداکثر توان ورودی و امپدانس کاملا به هم وابسته بوده و مجموعه ی آن ها در کیفیت و حجم صدای یک هدفون تاثیرگذار است.